W imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
Pokój z wami!
Drodzy Bracia i Siostry, dzień dobry, witajcie!

Pozdrawiam Jego Eminencję Kardynała Makrickasa i wszystkich was, którzy dzisiaj przedstawicie „Żywą Szopkę” przy Bazylice Matki Bożej Większej.

Przybyliście z różnych miejsc, aby przy grobie Piotra złożyć świadectwo tysięcy twarzy, za pomocą których od wieków pokolenia chrześcijan przedstawiają Tajemnicę Wcielenia, często wykorzystując rysy własnej kultury i krajobrazy własnej ziemi. Następnie wyruszycie stąd, aby przejść przez Drzwi Święte i celebrować Eucharystię w Bazylice Liberiańskiej, zwanej „Betlejem Zachodu”, gdzie otacza się kultem Święty Żłóbek.

To właśnie ta starożytna relikwia, wraz z podróżą do Ziemi Świętej, zainspirowała św. Franciszka w 1223 r. do zorganizowania po raz pierwszy „Bożego Narodzenia w Greccio”, co zapoczątkowało tradycję szopki bożonarodzeniowej. Od tego czasu na całym świecie rozpowszechnił się zwyczaj przedstawiania na różne sposoby Narodzenia Pańskiego, Boga, który „przychodzi bezbronny, nie używając siły, [...] by przezwyciężyć pychę, przemoc, żądzę posiadania człowieka [...] i doprowadzić do naszej prawdziwej tożsamości” (Benedykt XVI, Katecheza, 23 grudnia 2009 r.) [1].

Papież Franciszek mówił, że przed szopką, „kontemplując scenę Bożego Narodzenia, jesteśmy zaproszeni do duchowego wyruszenia w drogę, pociągnięci pokorą Tego, który stał się człowiekiem, aby spotkać każdego człowieka” (List apost. Admirabile signum, 1 grudnia 2019 r., 1). Tak właśnie jest: z groty w Betlejem, gdzie Maryja, Józef i Dzieciątko przebywają w swoim rozbrajającym ubóstwie, wyrusza się, aby rozpocząć nowe życie, idąc śladami Chrystusa. Będziecie o tym świadczyć po południu, podczas orszaku, który przejdzie ulicami miasta. Dzięki choreografii, kostiumom i muzyce będzie to radosny znak tego, jak piękne jest bycie uczniami Jezusa – Boga, który stał się człowiekiem, słońca, które wschodzi, „by zajaśnieć tym, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają, aby nasze kroki zwrócić na drogę pokoju” (Łk 1, 79).

To sprawia, że jesteście – dzisiaj, ale także zawsze, jako misja waszego codziennego życia – pielgrzymami nadziei, zwiastunami pocieszenia i inspiracji dla wszystkich, których spotykacie: dla dzieci i dorosłych, dla rodzin, młodzieży i osób starszych, które napotkacie na swojej drodze; dla tych, którzy się radują i dla tych, którzy cierpią, dla tych, którzy są samotni, dla tych, którzy czują w sercu pragnienie kochania i bycia kochanymi, oraz dla tych, którzy, mimo trudności, nadal z zaangażowaniem i wytrwałością pracują nad budowaniem lepszego świata.

Szopka, najmilsi, jest ważnym znakiem: przypomina nam, że jesteśmy częścią cudownej przygody zbawienia, w której nigdy nie jesteśmy sami i że – jak powiedział św. Augustyn – „Bóg stał się człowiekiem, aby człowiek stał się Bogiem, [...] aby człowiek zamieszkujący ziemię mógł znaleźć schronienie w niebie” (Sermo 371, 1). Rozpowszechniajcie to przesłanie i podtrzymujcie tę tradycję. Są one darem światła dla naszego świata, który tak bardzo potrzebuje nadziei. Dziękuję, naprawdę dziękuję wam wszystkim za wasze zaangażowanie! Z całego serca błogosławię was i wasze rodziny. Życzę wam dobrych Świąt Bożego Narodzenia!

[1] L’Osservatore Romano, wyd. polskie, n. 2 (320) 2010, s. 7-8.